[Kaisoo] "Prześladowca"

TYTUŁ: Prześladowca 
GATUNEK: Fluff, puchatek, absyhbjahjkxh <3 
BOHATEROWIE: Kim Jongin, Do Kyungsoo 
OSTRZEŻENIA: brak? xD Chyba że ktos nie lubi czarnych BMW...
KRÓTKI OPIS: Kyungsoo codziennie poddawany był tej samej rutynie, jednak powoli zaczął sie do niej przyzwyczajać.

Enjoy~ 

Podchodziło to już pod rutynę. Codziennie przeżywał to samo. Na początku trochę się bał, próbował uciekać, chciał nawet dzwonić po policję. Lecz z czasem zamiast strachu pojawiło się zainteresowanie. Nie miał już prób ucieczki, co więcej, z niecierpliwością czekał aż każdego kolejnego dnia wszystko się powtórzy, jego rutyna dająca mu odrobinę szczęścia, jego promyczek księżycowego blasku. Nie, nie słonecznego. Słońce raziło w oczy, nadmierną ilością światła. Księżyc był stonowany, zawsze oświetlający tylko parę kroków na przód, przez co resztę owijała słodka niepewność. 
Ta rutyna była zdecydowanie najlepszą rutyną w jego życiu. A o czym mowa? 
O jego prześladowcy. 
Codziennie rano gdy wychodził ze swojego mieszkania, zamykając za sobą porządnie drzwi, zawsze potykał się o wystający próg drzwiowy. Zawsze też, jakieś dziesięć metrów od niego, oparty o czarne BMW stał przystojny brunet. Zapatrzony gdzieś w dal, zamyślony, z nieokreślonym wyrazem twarzy. Dopóki nie zauważał jego. Gdy jego brązowe oczy natrafiły wzrokiem na sylwetkę Kyungsoo, w jego oczach pojawiała się jakaś zaciętość, wymieszana z łagodnością. Natarczywość jego spojrzenia sprawiała że zatrzymywał się na chwilę, po czym speszony spuszczał głowę, patrząc w dół zaczerwieniony i ruszał przed siebie. 
A on? Za nim. 
Gdy otwierał drzwi kwiaciarni, skrępowany jego obecnością , tamten wpatrywał się w niego przenikliwie z chodnika po drugiej stronie ulicy. Zawsze, dokładnie pięć minut po otwarciu, wchodził do kwiaciarni i prosił o jedną różę. Podawał mu ją z obowiązkowym uśmiechem na ustach, który tamten oczywiście odwzajemniał. A później wychodził i znikał aż do następnego cudownego dnia. 
Dzisiaj jednak było inaczej. 
Gdy kupił różę nachylił się trochę nad blatem i zbliżył ustami do jego ucha. Przymknął trochę oczy czując ciarki przechodzące po plecach. 
- To już jutro Kyungsoo… Cieszysz się? Jutrzejszy dzień będzie wyjątkowy, zobaczysz. – 
Jego słodki głos rozlał się po ciele wielkookiego, działając jak afrodyzjak. W jednej chwili zachciał, by do niego mówił, przytulał go, całował go, kochał go, kochał się z nim… Nawet nie wiedział skąd chłopak znał jego imię. 
Lecz zanim zdążył zareagować, dzwoneczek przy drzwiach oznajmił jego nieobecność. 
Pierwszy raz usłyszał jego głos… 
Zaśmiał się cicho. ‘Najpierw się rozmawia a później zakochuje, prawda? To czemu u mnie jest zupełnie na odwrót…?’ 
Nie wiedział o czym mówił szatyn. Powinien się bać, być przerażony, jednak ogarniała go wyłącznie niebezpieczna ekscytacja. 
Wrócił do domu a w śnie rozbrzmiewało mu echo jego słów. „Jutrzejszy dzień będzie wyjątkowy” 

Początek następnego dnia nie był ani trochę wyjątkowy. Budzik nie obudził go o ósmej, jak zawsze, ale o wpół do dziewiątej. Czyli dokładnie o godzinie, o której otwierana była kwiaciarnia. Wypadł z mieszkania zdenerwowany, za piętnaście dziesiąta. Dopiero gdy, jak zawsze, potknął się o próg, przypomniał sobie, że dzisiaj był dzień o którym wczoraj mówił brunet. Dzisiaj miał być ich wyjątkowy dzień… 
Rozglądnął się dookoła budynku, lecz tym razem nie zauważył go. Nie było nawet śladów na śniegu, które świadczyły by o tym, że tu był. 
Nie wiedział co ma o tym myśleć. Westchnął więc cicho i pobiegł w stronę kwiaciarni. 
* * * 
Nie pojawił się przez cały dzień. Czekał na niego, a jego serce podskakiwało z nadzieją, za każdym razem gdy usłyszał dźwięk dzwoneczka. Jednak rozczarowanie ogarniało go, gdy zauważał, że to kolejny chłopak, kupujący różę. 
Pewnie kupuje ją dla kogoś kogo kocha… W końcu dzisiaj są walentynki… Rok temu też były walentynki… Wtedy gdy pierwszy raz go spotkałem.. 
* * * 
Zwykle, zamykał kwiaciarnię w godzinach popołudniowych, lecz ze względu na wyjątkowość czternastego lutego, opóźniło się to do godzin wieczornych. Przez tłok w swoim małym sklepiku, nie miał nawet okazji pomyśleć o tajemniczym nieznajomym. 
Do teraz. 
Bowiem gdy wyszedł za drzwi, przekręcając kluczyk, on stał tam, trzymając bukiet czerwonych róż. Uśmiechał się czarująco, co przyprawiło go o kolejne palpitacje. Brunet podszedł do niego i bez słowa wręczył mu róże, chwytając jego drugą dłoń. 
Poszedł za nim, nie pytając o nic. 
* * * 
Do jego mieszkania dotarli czarnym BMW. Nieznajomy całą drogę trzymał go za rękę, patrząc na niego, a on po prostu spuszczał wzrok, rumieniąc się. Gdy się zatrzymali wysiadł pierwszy i otworzył mu drzwi. Wyszedł, nawet się porządnie nie rozglądnąwszy. Oczy miał wlepione w to stąpające po ziemi bóstwo przed sobą. 
- Nie boisz się? – spytał nagle wyciągając rękę, jakby prosił go do tańca. 
Podał mu dłoń pewnie, bez zawahania. 
- Nie. Czuję, że właśnie tak ma być. – odpowiedział szeptem. 
Droga windą zeszła im w milczeniu, zresztą tak samo jak te kilka kroków do drzwi. Jednak gdy te się za nimi zamknęły, sprawca tego wszystkiego przycisnął go do nich i wpił się w jego usta. 
Wydał z siebie cichy dźwięk zaskoczenia, który zamienił się w jęk gdy chłopak wsunął język pomiędzy jego rozchylone wargi. Przymknął oczy, wydając z siebie jeszcze parę tych cichych dźwięków. Nawet nie zauważył, kiedy go uniósł. Wiedział tylko że w jednej chwili stał przy drzwiach, a w następnej już leżał na miękkim łóżku. 
Brunet nie tracił czasu i zaraz zaczął całować szyję szatyna. Kiedy on się zdążył pozbyć koszulki? 
Reszty ubrań pozbyli się dosyć szybko. Jego dłonie były naprawdę wszędobylskie i dawały mu nieznanych dotąd doznań. 
- Po… Poczekaj… - powiedział, zatrzymując go, gdy już miało przejść do rzeczy. 
- Tak? – popatrzył na niego, zmartwiony, czy coś się nie dzieje za szybko. 
- Ja jeszcze… Nigdy… - zarumienił się, chowając twarz w poduszkę leżącą obok. 
- W takim razie nawet nie wiesz ile szczęścia mi daje świadomość, że jestem twoim pierwszym. 
Po tym stwierdzeniu była już tylko rozkosz. 
*** 
- Więc mówisz mi, że chodziliśmy razem do szkoły? – spytał. Leżeli nadzy i wtuleni w siebie. Na dworze już świtało. Jeździł palcem po jego dobrze zbudowanej klatce piersiowej. 
Brunet kiwnął głową. 
- I że od pięciu lat już ci się podobam? – na to pytanie zaśmiał się cicho, całując czubek jego głowy.
- Od pięciu lat, dwóch miesięcy i czterech dni. – przejechał delikatnie ustami po jego skroni. – Byłem trochę nieśmiały, żeby to przyznać. 
- I właśnie dlatego przez rok mnie śledziłeś, po czym zawiozłeś do swojego mieszkania wypełnionego różami które ode mnie kupowałeś? – spytał. Pokój rzeczywiście był pełen na wpół uschniętych róż. – Nie lepiej było po prostu zaprosić mnie na kawę? 
- Tak było prościej. – podniósł się i pocałował go w usta. Całowali się tak chwilę, gdy nagle Kyungsoo sobie coś uświadomił. 
- Czekaj… Jak ty właściwie masz na imię? – po tym pytaniu oblał się rumieńcem. 
Chłopak zaśmiał się w głos. 
- Kim Jongin. I jestem nieludzko w tobie zakochany.