[Hunhan] "The Morning After"

Tytuł: The Morning After

Bohaterowie: Oh Sehun, Lu Han

Rodzaj: Fluffek <3

Od Autorki: WSZYSTKIEGO NAJLEPSZEGO NOONA >w< To opowiadanie to prezent urodzinowy i niestety jest bardzo krótkie, ale nawet nie wiecie ile się namęczyłam bo tego nie shippuję

Enjoy <3

Pierwszym, co zarejestrował Sehun po tym jak jego umysł wybudził się z długiego snu, było uporczywe światło. Zacisnął powieki mocniej, chcąc pospać jeszcze chwilę, jednak promienie słoneczne nadal prześwietlały je prześwietlały. Jęknął przeciągle zirytowany, sięgając po kołdrę która leżała na jego torsie, jednak jego dłonie spotkały się z czymś zupełnie innym. W sumie mógł się tego spodziewać, bo kołdry zazwyczaj nie oddychały, ani nie były aż takie ciężkie.

Otworzył więc oczy powoli, zerkając na to, co wcześniej zidentyfikował jako kołdrę. Jego wzrok napotkał jasno brązowe włosy i głowę, spoczywającą na jego klatce piersiowej.

Możliwości były dwie.

1. Jego okropny brat Jongdae jakimś dziwnym sposobem chciał poznęcać się nad nim jeszcze bardziej i kupił mu kołdrę w kształcie jego najlepszego przyjaciele aka wielkiej miłości.

2. Przespał się z Luhanem.

I gdy niezidentyfikowany obiekt poruszył się i wydał z siebie cichy jęk, przypominając nim o wiele więcej głośniejszych jęków z poprzedniej nocy, Sehun upewnił się, że odpowiedzią na pewno nie jest możliwość numer jeden.

Chyba, że Jongdae odnalazł jakiś sposób na manipulowanie jego wspomnieniami, co nie było by za fajne.

- Dzień dobry. – zachrypnięty głos przerwał ciszę panującą w pokoju. Okrągłe, wesoło błyszczące się oczy zerknęły  na niego.  – Jak ci się spało? – Luhan spytał, jednocześnie obracając się na brzuch, by lepiej widzieć Sehuna.

A Sehun… Zaniemówił. podniósł dłoń i przejechał nią po policzku swojego hyunga. Oblizał usta, chcąc cokolwiek powiedzieć, jednak nie potrafił wydobyć z siebie słów.

- Ummm… - starszy wydawał się być speszony tym długim milczeniem, bo spuścił głowę w dół i przygryzł wargę. – Wiedziałem, że będzie niezręcznie i że będziesz żałował… - westchnął cicho, a Sehun chciał mu wykrzyczeć, jak bardzo się myli jednak dalej milczał. – Troszkę nas chyba wczoraj obu poniosło i jak… I jak chcesz teraz przestać ze mną rozmawiać, czy coś takiego… - blondyn musiał mu szybko przerwać, bo monolog Luhana zmierzał w zupełnie złym kierunku.

- Kocham Cię. – powiedział głośno. No dobra… Może i niekoniecznie tych słów chciał użyć, jednak nie zamierzał ich teraz cofać. Poza tym ekspresja twarzy drugiego była nie do odczytania, więc kontynuował. – Myślę, że jakoś tak od czterech lat. To wczoraj, ja… To wzięło nade mną górę. Nie poprosiłem Cię o to, żebyś mnie pocałował dlatego, że nie chciałem oddać mojego pierwszego pocałunku byle komu. poprosiłem Cię o to, bo chciałem oddac go tobie. No i przy okazji… Trochę zaszaleliśmy. – zaśmiał się cicho, chcąc rozluźnić atmosferę.

- Jesteś taki głupi. – dłoń wkradła się na jego kark, a para miękkich warg dotknęła jego ust. – Jesteś głupi i musisz umyć żeby. Ale ja też muszę. – stwierdził Luhan, odsuwając się od młodszego. Wstał szybko z łóżka i ku zawstydzeniu Sehuna, nawet nie założył na siebie żadnych ubrań i jemu tez nie pozwolił. Zaciągnął ich obu do łazienki, śmiejąc się. – No chodź.

Gdzieś pomiędzy lekkimi buziakami i namiętnymi pocałunkami smakującymi miętą, padło drugie wyznanie.

- Też Cię kocham, bardzo.

Sehun dziękował kafelkom w łazience za roznoszenie tak dobrego echa, zarówno w tym momencie, jak i dziesięć minut później, gdy odbijały zupełnie inne dźwięki.